Spektakl komediowy „Jak to było naprawdę?” Sławomira Hollanda na podstawie opowiadania Antoniego Słonimskiego. 

Reżyseria: Alicja Choińska. 

ScenografIa: Adam Jankiewicz. 

Muzyka: Kuba Sienkiewicz.


Czy można żyć bez mrzonki? To ważne pytanie Antoni Słonimski zadaje czytelnikom opowiadania „Jak to było naprawdę”, które stało się kanwą monodramu w reżyserii Alicji Choińskiej. Zadaje to pytanie w roku 1966, w epoce pełnego rozkwitu gomułkowskiego PRL-u, w świecie Galluxów, Komisów i bonów PKO, kiedy to poważni urzędnicy z dumą nosili na szyi wieńce z trudem zdobytego papieru toaletowego. Słonimski wykpiwa bezlitośnie ten świat, a uwikłanych w jego biurokratyczne meandry bohaterów traktuje z ciepłem i serdecznością. Wszyscy pielęgnowali wtedy złudzenie, że zły los można odwrócić. A my? Czy nie potrzebujemy mrzonki zdolnej odgrodzić nas od rzeczywistości?


W tę podróż do przeszłości zabierze nas Sławomir Holland, znakomity aktor teatralny, filmowy i telewizyjny.


Sławomir Holland – polski aktor filmowy, telewizyjny i teatralny. W 1984 ukończył studia na PWST we Wrocławiu, a dyplom obronił w 1988. Był aktorem: Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, Teatru Popularnego w Warszawie, Teatru „Szwedzka 2/4”, Teatru na Woli w Warszawie, Teatru Polskiego w Bydgoszczy. Od 2007 roku jest związany z warszawskim Teatrem Ateneum. W jego dorobku znajdują się m.in. takie role jak Henryk w „Ślubie”, Chlestakow w „Rewizorze” czy Francois Pignon w „Kolacji dla głupca”. W 2010 nagrał audiobook książki Stephena Kinga „Ręka mistrza”. W 2012 r.  otrzymał „Złoty Liść Retro” za program „Nic nowego pod słońcem” oraz Nagrodę Publiczności na III Łódzkim Festiwalu monodramu za spektakl Josela Rakowera „Rozmowa z Bogiem”. Wziął udział w ponad stu filmach i serialach. Ostatnio kojarzony jest z postacią policjanta Staszka w „M jak miłość” oraz lekarza w „Ojcu Mateuszu”.


Antoni Słonimski – jeden z najwybitniejszych poetów polskich XX wieku, dramatopisarz, prozaik, felietonista, założyciel kabaretu poetów i malarzy Pod Picadorem, członek grupy poetyckiej Skamander (wraz z Tuwimem, Lechoniem, Wierzyńskim i Iwaszkiewiczem), współpracownik czasopisma Wiadomości Literackie. Pacyfista i liberał. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych, ale doszedł do wniosku, że malarstwo nie jest jego prawdziwym powołaniem i z pasją zajął się literaturą. Wojnę przetrwał na emigracji, gdzie w roku 1940 r. powstał jego najsłynniejszy wiersz Alarm dla miasta Warszawy.


W 1968 roku poparł protesty studentów i dostał zakaz druku. Mógł publikować swoje utwory tylko w Tygodniku Powszechnym i Więzi. Wówczas stał się „guru” opozycji, a Jego stolik w kawiarni „PIW” był oblegany przez młodych buntowników.